Toen eind jaren zeventig het erecomité werd opgeheven omdat men het niet meer vond passen in de veranderende maatschappij werd de druk op het bestuur alleen maar groter. Pogingen om het bestuur te versterken liepen spaak op desinteresse. Begin jaren negentig werd het beleidsplan “De Aester op weg naar 2000” opgesteld. De activiteiten van “de Aester” werden ondergebracht in commissies. Gebruik makend van de kwaliteiten van de leden, kreeg een zevental commissies eigen verantwoordingen en beslissingsrechten. Ook niet-leden namen zitting in de diverse commissies. Het bestuur werd ontlast, kon weer besturen en de verantwoording werd door de hele vereniging gedragen. Dit schiep een extra band en de vereniging groeide naar beter.
Ook verdwenen de verschillen in tenue. Iedereen kreeg hetzelfde zwarte galakostuum. De steken met verschillende kleuren voor bestuur, oud Prins en Raad van Elf maakten plaats voor één steek voor ieder lid. Hiermee werd ook naar buiten uitgedragen dat het één vereniging was, zonder rangen en standen.
Toen Wiel Vissers eind jaren negentig vanwege veranderingen op zijn werk het stokje moest overdragen, stond de trein op de rails. Hij kon terugkijken op een periode waarin “De Aester” groeide naar een solide vereniging met wortels in de hele Echter gemeenschap. “De Aester” was niet meer een groepje drinkebroers waar ze vroeger weleens voor werden versleten, maar een vereniging die de Echter carnavalscultuur in ere hield en uitdroeg naar een groter publiek. Hij kon terugkijken op hoogtepunten zoals de zeskampperiode, een steeds grotere wordende vereniging, diverse jubilea, geweldige optochten en een steeds beter wordende Aestergezèt. Wiel maakte de hoogtepunten mee maar ging ook door diepe dalen. Het overlijden van oud Prins Paul Pijls op carnavalszondag 1994 is hier een voorbeeld van. Onder zijn voorzitterschap werd ook afgestapt van de “vrijgezelle” Prins. Het werd voor de jeugdige vrijgezel steeds moeilijker om de verantwoording te dragen van zo’n belangrijke functie. Jac Berkx was de eerste die, gesteund door zijn vrouw, over het Aesterriek regeerde. Hij effende de weg voor velen die de droom om Prins te worden hadden moeten offeren aan de pijlen van Amor.
In de jaren negentig nam ook een nieuw jong bestuur het roer over en werd er hard gewerkt aan een nieuw beleidsplan. De trein stond al op de rails, alleen het spoor kon nog beter worden gemaakt. Ger Bisschops, de nieuwe voorzitter, ontpopte zich van een einzelgenger naar een gangmaker. Een vaderfiguur die het motto “samen sterk” een andere betekenis heeft kunnen geven. Hij deed dat samen met Jannie Simons, Wim Laugs, Eric Beckers en Jac Berkx. Later nam Ton Meuwissen de functie van penningmeester over van Wim Laugs. Het bestuur is op dit moment dusdanig in de vereniging verweven dat ze hierin niet meer opvallen. Iedereen neemt zijn eigen verantwoording binnen de commissies.
